Obejrzeliśmy spektakl zatytułowany "Mały Książę". Podczas awaryjnego lądowania na pustyni Sahara, pilot spotyka małego chłopca – tajemniczego przybysza z innej planety. Ich spotkanie jest okazją do przypomnienia o najważniejszych sprawach w życiu: o miłości, o przyjaźni i o odpowiedzialności za drugiego człowieka.

Przedstawienie było efektowne, oglądało się go z prawdziwą przyjemnością, bo wszystko w nim "dopięte", pomysłowe i sugestywne. Scenografia uboga jest wprawdzie w sprzęty i sprowadza się do podstawowych rekwizytów, ale w tej prostocie jest metoda - łatwo je przesuwać, usuwać czy zamieniać np. biurko w samolot, zostawiając przestrzeń dla aktorów, a nade wszystko dla bajecznych projekcji animacji komputerowych. Za ich sprawą gwiazdy migają, nad głowami widzów przelatują samoloty, piasek i pustynne wydmy przenoszą w atmosferę Sahary. Ucztę dla oczu dopełniają piękne i barwne kostiumy. Do atutów spektaklu należy muzyka, wpadające w ucho piosenki i ciekawa choreografia.

Tytułowego bohatera w inscenizacji "Małego Księcia" gra dziecko. Podczas castingu w Tarnowskim Teatrze wybrano trzech chłopców, którzy na przemian kreują tę postać. Po widowisku czekała nas miła niespodzianka! Specjalnie dla nas wyszli aktorzy - mogliśmy z nimi chwilę porozmawiać i porobić sobie zdjęcia.

"Mały Książę" należy do tych spektakli, które bez obawy można polecić każdemu - dorosłym, dzieciom, by namówiły rodziców (lub nauczycieli) do obejrzenia tego mądrego widowiska zamiast telewizji, czy gier komputerowych. Wizyta w teatrze może być dobrym pretekstem do przystanięcia i chwili refleksji, by nie umknęły nam sprawy najważniejsze i "niewidoczne dla oczu". Nam spektakl bardzo się podobał, był ucztą dla oczu, dla wyobraźni, a w dodatku wspaniałą rozrywką.