Tak jak w wielu miejscach w Polsce, tak i w Radomyślu Wielkim planowane były uroczyste obchody tego wydarzenia (nadanie imienia św. JP II Szkole Podstawowej w Radomyślu, testy wiedzy). Niestety ze względu przez epidemię koronawirusa trzeba było te plany przełożyć na czas późniejszy. Niemniej w podstawówce i przed SCKiB (Sokołem) można zobaczyć pamiątkowe wystawy.

Przypomnijmy zatem sylwetkę Jana Pawła II.

Urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach (ok. 50 km od Krakowa). Jego ojciec Karol był żołnierzem (porucznikiem). Pracował jako urzędnik wojskowy. Matka Emilia z d. Kaczorowska zajmowała się wychowaniem dzieci. Karol miał o 14 lat starszego brata Edmunda. Miał też siostrę, Olgę, która zmarła niedługo po urodzeniu. Został ochrzczony 19 czerwca 1920 r. w pobliskim kościele pw. Ofiarowania NMP. Na chrzcie nadano mu imiona Karol Józef. Jego rodzice byli dobrymi, szanowanymi i religijnymi ludźmi. Mama była głęboko wierząca i wymodliła sobie, by jeden syn był lekarzem, a drugi księdzem. Zmarła w wieku 45 lat, kiedy Karol miał niespełna 9 lat, a Edmund 23 lata – kończył studia medyczne w Krakowie. Od tej pory Karolem zajmował się ojciec. Przejął się wychowaniem swoich synów – zwłaszcza małego Karola.

W wieku 10 lat Karol rozpoczął naukę w Gimnazjum Męskim w Wadowicach. Należy do szkolnego kółka teatralnego – tam odkrywa i stopniowo rozwija swoją pasję aktorską. Był pilnym uczniem, lubianym kolegą. Lubił sport, zwłaszcza piłkę nożną. Niestety, gdy ma 12 lat, jego brat nagle umiera (jako młody lekarz zaraża się śmiertelną szkarlatyną podczas opieki nad chorymi).

 W 1938 r. wraz z ojcem zamieszkał w Krakowie, w suterenach domu przy ul. Tynieckiej 10. Tata zajmował się domem, a Karol studiami (polonistyka). W międzyczasie brał udział w spotkaniach koła teatralnego. We wrześniu 1939 r. na Polskę najechały niemieckie wojska. Rozpoczęła się II woja światowa. Karol by uniknąć wywiezienia na przymusowe roboty do Niemiec, zgłosił się do pracy w kamieniołomie na Zakrzówku. Potem przeniesiono go do zakładów chemicznych „Solvay” w Borku Fałęckim. W tym czasie ciągle uczył się i brał udział w próbach kilkuosobowego konspiracyjnego Teatru Rapsodycznego, założonego przez znajomego z czasów gimnazjum – z Wadowic – Mieczysława Kotlarczyka. Dbał także o swoją duchowość. UczęszczaŁ na msze do pobliskiego kościoła na Dębnikach, gdzie poznał mistyka Jana Tyranowskiego, który pogłębił jego nabożeństwo do Maryi. Karol często wstępował po pracy na „Solvayu” do pobliskiej kaplicy przy klasztorze Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Łagiewnikach. Tam zetknął się z historią siostry Faustyny Kowalskiej i usłyszał o kulcie Bożego Miłosierdzia, którego stał się gorliwym głosicielem.

W lutym 1941 r. nagle umarł jego ojciec. Po tym ciężkim doświadczeniu Karol postanowił zostać księdzem. Narażając się na wywózkę do obozu koncentracyjnego wstąpił do krakowskiego seminarium duchownego. Zajęcia w czasie okupacji odbywały się potajemnie i w trybie eksternistycznym. Klerycy z narażeniem życia spotykali się na zajęciach w kurii, przy ulicy Franciszkańskiej. Karol studiował filozofię i teologię aż do sierpnia 1944 r., kiedy po wybuchu powstania w Warszawie, okupanci niemieccy w obawie o podobny scenariusz w innych miastach Polski, zarządzili łapankę w Krakowie, której celem było schwytanie młodych ludzi –  potencjalnych powstańców. Karol uniknął aresztowania. Po tym wydarzeniu książę Stefan Sapieha – arcybiskup krakowski zgromadził wszystkich kleryków w jednym miejscu, w pomieszczeniach kurii archidiecezjalnej i tam ukończyli seminarium.

Karol Wojtyła przyjął święcenia kapłańskie już po wojnie, 1 listopada 1946 r. w kaplicy Pałacu Arcybiskupów. Następnego dnia – w Zaduszki, w krypcie św. Leonarda w Katedrze Wawelskiej – neoprezbiter ks. Karol Wojtyła odprawił swoje trzy pierwsze Msze święte za zmarłych rodziców i brata. Kilkanaście dni później wyjechał do Rzymu, gdzie studiował teologię. Latem 1948 r. wraca z Rzymu i rozpoczął pracę duszpasterską w parafii w Niegowici oraz kontynuował studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wiosną 1949 r. został przeniesiony do Krakowa, do parafii św. Floriana. Tam organizował życie duszpasterstwa akademickiego, prowadził rekolekcje, kursy dla narzeczonych, co tydzień odprawiał mszę akademicką. Wyjeżdżał ze studentami na wyprawy kajakowe, górskie wędrówki. Potrafił znaleźć wspólny język nie tylko z młodymi, ale i z naukowcami, lekarzami, profesorami. Był wykładowcą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Wykładał tam etykę.

Latem 1958 r., w wieku 38 lat, dostaje nominację na biskupa pomocniczego Archidiecezji Krakowskiej. 28 września 1958 w Katedrze Wawelskiej otrzymuje sakrę biskupią. Tego dnia bp Karol Wojtyła całą swoją posługę i siebie zawierza Matce Bożej, czyniąc słowa „Totus Tuus” (Cały Twój) swoim zawołaniem biskupim, a potem także papieskim. Jako biskup, prócz standardowych biskupich obowiązków (tj. wizytacji, bierzmowania, święceń) zajmował się też duszpasterstwem młodzieży i powszechnego organizowania kursów przedmałżeńskich.

W 1962 r. bp Karol Wojtyła wyjechał do Rzymu, by pod przewodnictwem papieża Jana XXIII uczestniczyć w Soborze Watykańskim II. Zajął się tematem duszpasterstwa w świecie współczesnym. W trakcie soboru, 3.06. 1963 r., umarł Jan XXIII. Jego następcą został Paweł VI, który mianuje bp Karola Wojtyłę na arcybiskupa metropolitę krakowskiego. Uroczysty ingres odbył się 8.03. 1964 r. Trzy lata później papież mianuje go kardynałem. Mimo tytułów i awansów, bp Karol nie dystansuje się do ludzi, pozostając tak samo troskliwym kapłanem, jakim był do tej pory. Zdobywał także uznanie w oczach kardynałów z całego świata.

16 października 1978 r. kardynał Karol Wojtyła został wybrany na papieża. Przyjął imię Jan Paweł II, kontynuując dzieło trzech swoich poprzedników i Soboru Watykańskiego II. 

Od wieków pierwszy papież nie-Włoch. Pierwszy papież-Polak. Pierwszy papież-pielgrzym. Pierwszy, który „40-krotnie okrążył Ziemię”. Pierwszy papież bez lektyki – pierwszy w papamobile. Pierwszy papież-internauta. W trosce o młodych zainicjował systematyczne spotkania z młodzieżą całego świata. Światowe Dni Młodzieży po raz pierwszy odbyły się w Rzymie w 1985 r. Karol Wojtyła nie zmieniał swojego stylu czy sposobu duszpasterzowania w Kościele. U podstawy jego życia – niezmiennie była modlitwa, osobisty kontakt z Bogiem. Bogu też powierzył młodzież z całego świata, będąc już u kresu sił, na łożu śmierci. Jest autorem licznych encyklik. Jego duszpasterzowanie odmieniło oblicze Kościoła, świata, Polski. Był duchowym przywódcą, który dopomógł zmienić polityczne losy Polski, z komunistycznej nocy do wolności, niepodległości i demokracji.

Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r. o godz. 21.37, w wigilię święta Miłosierdzia Bożego. Proces beatyfikacyjny rozpoczął się miesiąc po jego pogrzebie. 1 maja 2011 r. w Święto Miłosierdzia Bożego, został beatyfikowany przez papieża Benedykta XVI. W trzy lata później kanonizowany przez papieża Franciszka – 27 kwietnia 2014 r., także w Niedzielę Miłosierdzia Bożego. Św. Jan Paweł II jest patronem rodzin i Światowych Dni Młodzieży.