Wieloletni wykładowca Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach zmarł 29 grudnia 2023 r. w wieku 76 lat. Był reżyserem i scenarzystą filmowym wielokrotnie nagradzanych produkcji. Zdobył m.in. nagrodę im. Andrzeja Munka przyznawaną przez PWSFTviT (1988) i za reżyserię filmu "Kornblumenblau" na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 1990 r. oraz nagrodę za reżyserię "Rozdroża Cafe" na tym samym festiwalu w 2005 r. Był także wieloletnim członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich, a w latach 1990-94 jego wiceprezesem.

Z ziemi radomyskiej

Leszek Wosiewicz urodził się 1 listopada 1947 r. w Radomyślu Wielkim. Był synem Feliksa i Pauliny z domu Konieczna. Ojciec przedsiębiorca prowadził młyn i tartak, matka nauczała w miejscowej szkole podstawowej. Młody Wosiewicz od dziecięcych lat interesował się teatrem. Zapewne spora w tym zasługa matki, polonistki, która prowadziła amatorski, szkolny zespół teatralny. W 1962 r. Leszek kończy Szkołę Podstawową w Radomyślu Wielkim i zdał egzamin do I Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie, które po czterech latach kończy świadectwem dojrzałości. Następnie studiował chemię na Politechnice Śląskiej w Gliwicach. Po czterech latach przeniósl się do Krakowa na Uniwersytet Jagielloński, gdzie studiował psychologię na Wydziale Historyczno – Filozoficznym. Ukończył ją w 1975 r. Dwa lata później rozpoczął studia na Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. W 1982 r. uzyskuje dyplom z wyróżnieniem i stopień magistra sztuki za pracę dyplomową, którym był film dokumentalny „Być ptakiem”. Był to obraz o Janie Wnęku ze wsi Odporyszów, analfabecie i konstruktorze skrzydeł, na których w latach 1866-69 wykonał kilkanaście lotów na odległość kilku kilometrów.

Filmowiec

Leszek Wosiewicz był autorem filmów dokumentalnych i fabularnych. Z dokumentów na szczególną uwagę zasługują:  nagrodzony w 1987 r. nagrodą główną na festiwalu w Oberhausen „Przypadek Hermana Palacza” (1986), czy podejmujący temat życia kreowanego przez media – „Miłość w cieniu Big Brothera” (2003). Jako twórca filmów fabularnych zadebiutował w 1980 r. pełnometrażowym „Smakiem wody”. Dwa lata później była „Wigilia”, podejmująca temat stanu wojennego i przez to dopuszczona dla widzów dopiero 6 lat później. Bodaj najbardziej znanym i uznanym jego filmem był "Kornblumenblau” z 1988 r. Film na podstawie książki Kazimierza Tymińskiego - „Uspokoić sen" - był wielokrotnie nagradzany. Na 15. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni był nominowany do Wielkiej Nagrody Festiwalu – Złotych Lwów Gdańskich. Ostatecznie jej nie zdobył, niemniej Wosiewicz zgarnął nagrodę za reżyserię. Film otrzymał natomiast Srebrne Grono w Łagowie. Był też polską produkcją zgłoszoną do rywalizacji o Oscara w kategorii filmu nieangielskojęzycznego (niestety bez ostatecznej nominacji).

Z kolei w 1997 r. zrealizował „Kroniki domowe”, które oparte są o znaleziony na strychu własnego domu pamiętnik, prowadzony przez siebie w dzieciństwie. Ważnym filmem w jego dorobku jest  „Rozdroże Cafe”, z muzyką Kazika Staszewskiego. Otrzymał za niego nagrody za reżyserię i montaż na FPFF w Gdyni.  Ostatnimi filmami, jakie nakręcił był „Taniec śmierci. Sceny z Powstania Warszawskiego” i „Był sobie dzieciak”. W ostatnich latach Wosiewicz był zaangażowany w pracę nad „Raportem Pileckiego”, którego premiera odbyła się we wrześniu 2023 r. Początkowo miał zająć się jego reżyserią, ostatecznie jednak został opiekunem artystycznym produkcji.

W świecie seriali i teatru telewizji

Pochodzący z Radomyśla Wlk. reżyser był także autorem miniserialu telewizyjnego „Przeprowadzki” (2001) i kilku odcinków „Kliniki samotnych serc” (2005), jak również autorem scenariusza „Domu świętego Kazimierza” (1983) o Cyprianie Kamilu Norwidzie, wyreżyserowanego przez Ignacego Gogolewskiego.

Reżyserował również przedstawienia w teatrze telewizji: Dunia (1992), Don Juan (1995), Listy do Sary (1995), Rap-łap-baja (1996), Cesarska miłość (1998), Kuszenie cichej Weroniki (2000), Moja córka, moja miłość (2000).

W 2002 r. na zaproszenie Zuzanny Szot Leszek Wosiewicz odwiedził uczniów i nauczycieli tzw. "zielonej szkoły".