W dniu 16 października  2007 roku w Rzymie zmarł biskup Ignacy Jeż honorowy obywatel miasta i gminy Radomyśl Wielki.
Ksiądz biskup Ignacy Jeż urodził się 31 lipca 1914 roku w Radomyślu Wielkim. Przeżył 93 lata. Tytuł honorowego obywatela miasta i gminy Radomyśl Wielki nadała ks. Bp. Ignacemu Jeżowi Rada Miejska w Radomyślu Wielkim 29 czerwca 2004 roku. Wręczenie aktu honorowego obywatelstwa ks. Bp. Ignacemu odbyło się 17 sierpnia 2004 roku podczas uroczystej mszy  zorganizowanej przez proboszcza Mariana Marszałka z okazji 90 rocznicy urodzin i chrztu.

W dniu 18 października 2007 roku odbyła się msza żałobna w intencji ks. Bp. I. Jeża
w kościele parafialnym w Radomyślu Wielkim, którą koncelebrował oraz wygłosił kazanie ks. Bp. Wiktor Skworc ordynariusz diecezji tarnowskiej.

 Obecni na mszy byli również kapłani z dekanatu Radomyskiego.

W dniu 23 października odbył się w Kołobrzegu pogrzeb ks. Bp. Ignacego Jeża.
W uroczystościach pogrzebowych wzięła udział delegacja z naszej gminy w składzie: Krzysztof Kopacz Z-ca Przewodniczącego Rady Miejskiej w Radomyślu Wielkim oraz Stanisław Stąsiek członek Rady Parafialnej Radomyślu Wielkim. Odszedł od nas zasłużony sługa boży, który zawsze podkreślał swoje pochodzenie z Radomyśla Wielkiego. Możemy być dumni z tego, że ziemia radomyska wydała tak znakomitego człowieka, Polaka
i duchownego.

Niżej prezentujemy życiorys i sylwetkę ks. Bp. Ignacego Jeża. (informacje pochodzą z WIKIPEDIA Wolna encyklopedia - http://pl.wikipedia.org/wiki/Ignacy_Je%C5%BC).

Ignacy Ludwik Jeż (ur. 31 lipca 1914 w Radomyślu Wielkim, zm. 16 października 2007 w Rzymie) – polski duchowny katolicki, biskup pomocniczy gorzowski, biskup senior koszalińsko-kołobrzeski.

Ukończył III Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Katowicach. W latach 1932-1937 studiował teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim; obronił magisterium z historii Kościoła, przyjął święcenia kapłańskie 20 czerwca 1937 z rąk biskupa Stanisława Adamskiego. Podjął pracę duszpasterską jako wikariusz w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Hajdukach Wielkich (obecnie Chorzów Batory). W sierpniu 1942 został aresztowany przez Niemców, był więziony w obozie koncentracyjnym Dachau (nr obozowy 37196), gdzie osobiście poznał ojca Józefa Kentenicha, założyciela Międzynarodowego Ruchu Szensztackiego. Po wyzwoleniu obozu był kapelanem obozu repatriacyjnego w Goppingen koło Stuttgartu. Powrócił do Polski w maju 1946. Był wikariuszem w Radlinie i parafii św. Szczepana w Katowicach-Bogucicach. W latach 1946-1960 pracował jako katecheta i dyrektor Gimnazjum Katolickiego im. św. Jacka w Katowicach oraz rektor Niższego Seminarium Duchownego.

20 kwietnia 1960 został mianowany biskupem pomocniczym gorzowskim, ze stolicą tytularną Alabe Martine; odebrał sakrę biskupią 5 czerwca 1960 z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego. Brał udział w obradach Soboru Watykańskiego II. Był współautorem listu biskupów polskich do niemieckich z 1965 roku. W czerwcu 1972 został pierwszym biskupem nowej diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Erygował ok. 100 nowych parafii, doprowadził do budowy nowego budynku Wyższego Seminarium Duchownego w Koszalinie. Zorganizował wizytę w Koszalinie Jana Pawła II 1-2 czerwca 1991. Uczestniczył w pracach Komisji Episkopatu Polski ds. Środków Społecznego Przekazu, a także Komitetu Księży Polskich b. Więźniów Obozów Koncentracyjnych (wieloletni przewodniczący). 1 lutego 1992 został przeniesiony w stan spoczynku, a jego następcą w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej mianowano biskupa pomocniczego katowickiego Czesława Domina. Honorowy Obywatel Miasta i Gminy Radomyśl Wielki (od 2004 roku), Honorowy Obywatel Miasta Słupska (od 2006 roku). Honorowy obywatel Katowic (od 2007). Kawaler Orderu Uśmiechu. Odznaczony Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2005) oraz przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (2007). Był wieloletnim protektorem i opiekunem Ruchu Szensztackiego w Polsce.

Został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za zaangażowanie w niesieniu pomocy ludziom potrzebującym oraz za działalność na rzecz współpracy polsko-niemieckiej.

20 czerwca 2007 obchodził 70-lecie święceń kapłańskich. Podczas czerwcowych obchodów 70. rocznicy święceń kapłańskich sam jubilat, który słynie z poczucia humoru, żartował, że za trzy lata ma kolejny jubileusz - 50-lecie sakry biskupiej. - Trzeba dożyć - mówił z uśmiechem.

Zmarł 16 października 2007 w klinice Gemelli w Rzymie w rocznicę wyboru kard. Karola Wojtyły na papieża. 17 października 2007 na zakończenie audiencji generalnej papież Benedykt XVI poinformował, że chciał na najbliższym konsystorzu tj. 24 listopada 2007 wynieść do godności kardynalskiej księdza biskupa Ignacego Jeża.

Opublikował m.in.:

• Listy pasterskie w latach 1972-1988 (1989)
• Błogosławcie Pana światła i ciemności (1993, tłumaczone na niemiecki)
• Nawrócenie przywilejem wolności (2001, nauki rekolekcyjne dla Episkopatu Polski wygłoszone w 2000 r.)
• Nadzwyczajnie zwyczajny. Biskup uśmiechu o Janie Pawle II (2005)